عزت نفس

عزت نفس، مهمترین هدیه خدا به انسانه. هدیه گرانبهایی که آدم هر جور شده باید ازش مراقبت کنه. هیچ چیزی هیچ چیزی و هیچ چیزی توی دنیا نباید عزت نفس آدم رو زیر سوال ببره. آدم همیشه باید احساس بزرگی کنه و هر چیزی که این احساس رو به خطر بندازه، باید ازش دوری کرد. گاهی اوقات، اطرافیان نزدیکمون، شاید نزدیکترین اطرافیانمون، مثل مادر، برادر، و یا حتی همسر، باعث بشن این حس زیبای آدم جریحه دار بشه. به نظر من، تنها جایی که آدم نباید حتی یه قدم از موضع خودش عقب نشینی کنه، همین دفاع از عزت نفس و حس بزرگیه. توی این زمینه، با هیچ کس نباید شوخی داشت. حتی از نزدیکترین افراد هم نباید پذیرفت که این حس رو نا دیده بگیرن. مطمئن باش اگه توی این قضیه، یه قدم کوتاه بیای، راه رو برای نادیده گرفتن های بعدی دیگرون باز میکنی و باید براش، تاوان سختی بدی. به دیگرون بفهمون که هیچ چیزی توی دنیای تو، مهمتر از خودت نیست. محکم باش و از عزت نفس خودت؛ به هر قیمتی که شده دفاع کن...

تقدیر

مامان یکی از دوستام مریضه. خیلی. دوستم چند ماهه که کار و زندگیشو ول کرده فقط مراقب مامانشه که دو سه تا بیماری که اسم هر کدومش لرزه به تن آدم میندازه رو با هم گرفته. الانم حالش خیلی بده. دوستم ناراحته. میگه مامانم فهمیده دیگه بهتر نمیشه. نه آب میخوره، نه غذا. قهر کرده اصلا. با هیشکی هم حرف نمیزنه. میگه دیگه کاری از دستم برنمیاد. هر روز دارم بیشتر از بین رفتنشو میبینم... 

گاهی، دیگه واقعا کاری از دست آدم ساخته نیست. این موجود دو پا باید دستاشو ببره بالا و تسلیم بشه. اینجور موقع هاست که به عمق ضعف خودمون پی میبریم. این که با همه بالا پایین هایی که زندگی هامون داره، تو بعضی ضعفا مشترکیم.  

چاره ای نیست. انگار مصیبت یه بخش جدا نشدنی از زندگی هر آدمیه. آدم بعضی وقتا نمیخواد قبول کنه ولی تقدیر زورش به همه مون میچربه.

خواب

خوابم میاد. دوس دارم بگیرم بخوابم. دوس دارم یه بار هم که شده هف، هش روز پشت سر هم بخوابم. نه اصلا ده، بیست روز. بعد بلند شم ببینم اصلا خوابم نمیاد دیگه . بعضی وقتا هم دوس دارم دو سه ماهی بخوابم. اون موقعایی که بیداری زیاد بهم فشار میاره.

به نظر من بزرگترین نعمتی که خدا به بشر داده،بعد از لذت خوردن و یه لذت دیگه، لذت درک خوابه.....خیلی دوسش دارم. خیلی....

نماز

رفته بودیم پارک. موقع نماز بود. گفت میخوام نمازمو بخونم. بهش گفتم اونجا نمازخونه داره. اگه خواستی نماز بخونی برو اونجا. این رو بهش گفتم که خودش راحت تر باشه. آخه اگه روی همونجا نمازش رو میخوند چادرش کثیف میشد. بنده خدا فک کرد دارم بهش تیکه میندازم. با یه لحن مظلومانه ای گفت میرم اونور تر نمازمو میخونم براتون بد نشه. آبروتون نره. همچی که اینو گفت انگار دنیا رو سرم خراب شد. خدا خودش میدونه منظورم این نبود.

خیلی دوست دارم مادر. از همه عالم و آدم بیشتر... 

اسطوره

حجازی دروازه بان فوق العاده ای بود. دروازبان با اخلاق. با وجدان و مردمی. اما واقعا یه اسطوره بود؟ اصلا اسطوره یعنی چی؟ اسطوره یعنی کسی که نقطه ضعفی نداره؟ آخه حجازی که خیلی نقطه ضعف داشت. یه مربی متوسط رو به پایین هم که بود. پس چرا هی میگن اسطوره، اسطوره؟ اصلا چرا ما دنبال اسطوره سازی هستیم؟ بابا جون، یه آدم خوب عادی مگه چه بدی ای داره؟ مگه حتما باید یکی که محبوبه، اسطوره هم باید باشه؟ چرا یاد نگرفتیم به هر کسی، به اندازه خودش ارزش و احترام بدیم. به خدا این بی احترامی نیست جماعت!!! این که به حجازی نگین اسطوره بی احترامی نیست. از ارزشهاش هم کم نمیکنه. شعورتون رو میرسونه. اینکه چقدر سطح شعور و فرهنگتون بالا رفته که دیگه نیازی به اسطوره و اسطوره سازی ندارین رو میرسونه. ملت دست بردارید از این حرفای صد من یه غاز. حجازی بزرگ بود. ولی اندازه خودش. اندازه ای که بود. هر کسی به اندازه ای که هست، بزرگه. نه بیشتر.

هیچ کس، هیچ کس، هیچ کس توی این دنیا اسطوره نیست...

busy

این روزا، هر کیو میبینی مشغوله. وقت سر خاروندن هم نداره. به هر شماره ای زنگ میزنی، یا Busy یه. یا سریع میخواد تلفن رو بذاره. چون کار داره. هر کدوم از دوستات رو میبینی، داره با عجله به یه سمتی میدوه. دیگه روزها میگذره و تلفن یا اس ام اسی از دوستات دریافت نمیکنی. بعضی ها نه وقت تفریحی برای خودشون در نظر میگیرن، نه کوهی، نه استخری، نه پارکی، نه فیلمی، هیچی....آخه زندگی سراسر شلوغی و بدون تفریح، چه فایده ای داره؟ 

چرا همه مشغول شدن انقدر آخه؟

یا من خیلی بی کارم؟

دیروز امروز فردا

روزها میان و میرن. چه ساده. صبح بیدار میشیم و یه سری کارهای معمولا معمولی انجام میدیم و تا میایم به خودمون، شب شده. خونه ایم و داریم آماده میشیم برای فردا.

زندگیمون همین روزاست. همین روزایی که ساده میگذره. نه حسرت دیروز فایده ای داره، نه موکول کردن برنامه ها به فردا. امروزو عشقه!