تقدیر

مامان یکی از دوستام مریضه. خیلی. دوستم چند ماهه که کار و زندگیشو ول کرده فقط مراقب مامانشه که دو سه تا بیماری که اسم هر کدومش لرزه به تن آدم میندازه رو با هم گرفته. الانم حالش خیلی بده. دوستم ناراحته. میگه مامانم فهمیده دیگه بهتر نمیشه. نه آب میخوره، نه غذا. قهر کرده اصلا. با هیشکی هم حرف نمیزنه. میگه دیگه کاری از دستم برنمیاد. هر روز دارم بیشتر از بین رفتنشو میبینم... 

گاهی، دیگه واقعا کاری از دست آدم ساخته نیست. این موجود دو پا باید دستاشو ببره بالا و تسلیم بشه. اینجور موقع هاست که به عمق ضعف خودمون پی میبریم. این که با همه بالا پایین هایی که زندگی هامون داره، تو بعضی ضعفا مشترکیم.  

چاره ای نیست. انگار مصیبت یه بخش جدا نشدنی از زندگی هر آدمیه. آدم بعضی وقتا نمیخواد قبول کنه ولی تقدیر زورش به همه مون میچربه.