یا صد یا صفر.....

ما آدما یا صدیم یا صفر.

وقتی میبینیم خونه مون به هم ریخته است، میگیم حالا که به هم ریخته است؛ دیگه اصلن مراعات نمیکنیم و باز به هم میریزیم میگیم بعدا یه دفعه ای تر و تمیزش میکنیم.

وقتی لباسمون کثیف میشه، دیگه مراعات نمیکنیم و کثیف ترش میکنیم.

پیش خودمون نمیگیم درسته که کثیف و به هم ریخته است، ولی من از همین الان میتونم کثیف ترش نکنم.

توی زندگیمون هم همینجوری هستیما. وقتی گند میزنیم به زندگیمون، دیگه افسارو ول میکنیم میگیم حالا که گند خورده بذار بیشتر بخوره. به قول معروف، دیگه آب از سر گذشته چه یه وجب چه صد وجب!

حتی توی مسایل اخلاقی و دینی مون هم همینجوری هستیم. یا باید صد باشیم یا صفر.

هیچ وقت به ما نگفتن اگه نمیتونی جلوی زبونتو بگیری و دروغ نگی، لا اقل جلوی چشماتو بگیر و نگاه بد نکن. اگه نمیتونی نمازتو بخونی، لا اقل روزه تو بگیر. یا اگه نمیتونی  سیگارتو یا آب خوردنتو ترک کنی، لا اقل روزه تو بگیر ,و غذا نخور. اگه نمیتونی مشروبتو نخوری، لا اقل نمازتو بخون.  هیچ وقت نگفتن اگه یه سری کارای بد رو نمیتونی  ترک کنی، لا اقل به وسع خودت خوب باش. هر چقدر میتونی خوب باش. همیشه یا صد از ما خواستن یا اگه صد نبودی، حتمن صفر هستی. گفتن اگه مشروب بخوری، نمازت هم قبول نیست! همه باید توی اجتماع هم نماز بخونن هم روزه هم حجاب هم مشروب نخورن هم همه کارای خوب رو  بکنن و هیچ کار بدی نکنن!

اینه که ماها کمال گرا شدیم.اینه که توی گرفتاریها و بدبختیها، خودمونو میبازیم. اینه که وقتی وضعیتمون خیلی بده، سعی نمیکنم وضعیت خودمونو حتی شده به اندازه سر سوزن، بهتر کنیم. اینه که همیشه منتظریم یه ناجی از غیب برسه و اوضاعمون رو درست کنه. اینه که اعتقاد به مهدی موعود، هر سال بین ماها بیشتر و قوی تر میشه. چون ما تصورمون اینه که انقدر وضعمون خراب شده که دیگه خودمون نمیتونیم درستش کنیم. اینه که برای بهبود زندگیمون، یه برنامه قدم به قدم نمیچینیم. اینه که سعی نمیکنیم هر روز، حتی شده به اندازه سر سوزنی، بهتر از روز قبلمون باشیم. اینه که منتظریم یکی بیاد و اون  آرمان"100" که انتظارشو داریم یکجا و بیزحمت، برامون بیاره....

 ما اینیم....یا صد....یا صفر....