اسطوره

حجازی دروازه بان فوق العاده ای بود. دروازبان با اخلاق. با وجدان و مردمی. اما واقعا یه اسطوره بود؟ اصلا اسطوره یعنی چی؟ اسطوره یعنی کسی که نقطه ضعفی نداره؟ آخه حجازی که خیلی نقطه ضعف داشت. یه مربی متوسط رو به پایین هم که بود. پس چرا هی میگن اسطوره، اسطوره؟ اصلا چرا ما دنبال اسطوره سازی هستیم؟ بابا جون، یه آدم خوب عادی مگه چه بدی ای داره؟ مگه حتما باید یکی که محبوبه، اسطوره هم باید باشه؟ چرا یاد نگرفتیم به هر کسی، به اندازه خودش ارزش و احترام بدیم. به خدا این بی احترامی نیست جماعت!!! این که به حجازی نگین اسطوره بی احترامی نیست. از ارزشهاش هم کم نمیکنه. شعورتون رو میرسونه. اینکه چقدر سطح شعور و فرهنگتون بالا رفته که دیگه نیازی به اسطوره و اسطوره سازی ندارین رو میرسونه. ملت دست بردارید از این حرفای صد من یه غاز. حجازی بزرگ بود. ولی اندازه خودش. اندازه ای که بود. هر کسی به اندازه ای که هست، بزرگه. نه بیشتر.

هیچ کس، هیچ کس، هیچ کس توی این دنیا اسطوره نیست...