خدا کنه

نمیدونم چه ام شده. باید یه بار دیگه برگردم و اون پستم درباره سرمایه های زندگی من رو  دوباره خودم بخونم.  فکر میکنم خیلی دارم در حق رفیقام بدی میکنم. رفیقایی که خیلی دوسشون دارم. ولی هی اذیتشون میکنم. خدا کنه صبرشون تموم نشه.

بعضی وقتا،حس میکنم دارم تاوان دوری آرزوهام رو از نزدیکی رفیقام میگیرم و این خیلی بده. این روزا، زخمی که فک میکردم خوب شده دوباره سر باز کرده و داره اذیتم میکنه. من هم دارم از رفیقام انتقام میگیرم. انتقام حماقتی که خودم کردم. خدا کنه صبرشون تموم نشه...