مدارا

محبت سلاحیه که همه آدما در برابرش یه جورایی رام میشن. حالا دیر و زود داره ولی سوخت و سوز نداره. یه جورایی روی همه آدما جواب میده.

اینکه بی چشم داشت محبت کنی، فقط و فقط به خاطر اینه که زندگی خودت راحتتر میشه. اینکه سعی کنی همه آدمای دور و برت رو، فارغ از هر اختلافی که با هم دارین، بیشتر از اینی که الآن دوسشون داری، دوست بداری یه شیرینی خاصی رو وارد زندگیت میکنه. اینکه زیاد توی رابطه هات دو دو تا چهارتا نکنی و سعی کنی آدما از رابطه با تو لذت ببرن، باعث میشه خودت هم از رابطه با آدما لذت ببری. در حقیقت با بذل محبت و دوستی بی چشمداشت و گسترده به آدما، داری به خودت خدمت میکنی. اگه جواب بدی آدما رو نه تنها با بدی ندی، بلکه بهشون خوبی هم بکنی، نه تنها احساس احمق بودن بهت دست نمیده، بلکه احساس بزرگی هم میکنی. بذار آدما هر جوری میخوان در موردت فک کنن. اینکه انقدر روحت رو بزرگ کنی که نذاری بدی آدما جلوی خوب بودن و خوبی کردنهاتو بگیره، یه حس لذت وصف ناشندنی به زندگیت میده.

هر چند اینجوری بودن توی زندگی بینهایت سخته. ولی شاه کلید رسیدن به آرامش، بالا بردن توقع از خود و پایین آوردن توقع از دیگرونه. سخت گرفتن به خود و راحت گرفتن به مردمه.

کم کردن درگیری و چالش با خدا، خود، مردم و طبیعت مهمترین کاریه که برای رسیدن به آرامش میشه انجام داد.

پند من بشنو، به جز با نفس شوم و بد سرشت

با هــمه عالــم مــدارا کن، کمال این است و بس