دروازه ای به بهشت...

بعضی موقعها میدونیم حال یکی بده، ولی خبری ازش نمیگیریم. بعضی وقتا میدونیم یکی داره با مشکلات و غم و غصه هاش عجیب و عاجزونه میجنگه و دست و پا میزنه، ولی سراغی نمیگیریم ازش. بعضی وقتا میدونیم روزگار چه جوری داره یکی از اطرافیانمون رو پرت میکنه این ور و اونور و له و لورده و خونی مالی میکنه، ولی یه زنگ هم بهش نمیزنیم. نه به خاطر اینکه برامون مهم نیست. بلکه به چند دلیل. یکی اینکه ممکنه مطمئن باشیم نتونیم کاری براش بکنیم و به همین خاطر نخوایم با مجبور کردن اون فرد به گفتن درد و رنجاش، دردشو بدتر از این بکنیم. یه دلیل دیگه اینه که انقدر خودمون غصه و غم داریم که دیگه توانی برای شنیدن درد و غمهای عزیزانمون نداریم و به خاطر اینکه از خودمون و آرامش ذهنی خودمون محافظت کنیم و حال خودمون بدتر نشه، حاضر نیستیم درد و غصه های عزیزمون رو بشنویم و یه جورایی خودمون رو میزنیم به نشنیدن و بیخیالی و ....
ولی بخدا اگه هر کسی که مشکل و درد و رنج داشت، مطمئن از این بود که کلی آدم دور و برشن که حداقل با درد و غمش غمگین میشن و با خوشحالیش خوشحال میشن، اگه مطمئن بود توی این دنیای کثیف و پَست و آشغال، تنها نیست و یه عالمه آدم دور و برش هستن حتی اگه نتونن کاری براش کنن، هیچ وقت این همه مشکلات روانی و احساسی برای آدما به وجود نمیومد.
مهم نیست ما آدما چقدر میتونیم مشکلات و درد و غصه همدیگه رو حل و فصل کنیم. مهم اینه که کنار هم باشیم. خودمون رو نزنیم به کری و کوری و نفهمی تا خودمون راحتتر باشیم و دغدغه کمتری داشته باشیم. ما آدما در برابر همدیگه مسئولیم. در برابر عزیزانمون مسئولیم. بخدا آدما توی موقعیت های سخت و بدی که دارن، چشم انتظار دلجویی و احوالپرسی اطرافیانشون هستن. بخدا حتی یه اس ام اس و یا زنگ کوچیک، گاهی میتونه یه نعمت ناگهانی باشه برای اون فرد. یه دروازه به شادی و خوشحالی. یه دروازه به بهشت.
کاش خودمون رو اینهمه از عزیزانمون دریغ نمیکردیم و همیشه دور و بر عزیزانمون میموندیم و همیشه یه کم، فقط یه کم، مهربونتر بودیم.