هرگز حدیث حاضر و غایب شنیده ای؟

خواهش میکنم تا آخرش با دقت بخونید.

نمیدونم این چه حکایتیه که ما با افراد و حتی چیزها، در نبودنشون بیشتر حال میکنیم تا در بودنشون. واسه همینه که آدما توی دنیای مجازی و توی اینترنت و توی وبلاگای همدیگه، با همدیگه بهتر و مهربونترن در مقایسه با دنیای واقعی. واسه همینه آدما بعد از مرگشون برای همدیگه عزیزتر میشن و عکسشون و یادشون همه جا بیشتر از زمون زنده بودنشونه. واسه همینه آدما قدر نعمتاشون رو بعد از از دست رفتنشون بیشتر میدونن. واسه همینه ما امام غایبمون رو بیشتر از امام ظاهرمون دوست داریم. واسه همینه منتظریم خدا توی خواب و از عالم غیب برامون نشونه بفرسته، ولی به این همه نشونه های جلوی چشممون بی اعتنا هستیم. واسه همینه ما کسی که از جونش بیشتر دوستمون داره و ما، با همه نقصها و کمبودها و کج و کوله گیهامون، همه دنیای اون هستیم رو به سادگی آب خوردن از خودمون ناراحت میکنیم، ولی پیش دیگرون و در غیابش میتونیم از خوبیها و مهربونیهاش بگیم و بگیم و بگیم. واسه همینه نارضایتی بیش از هشتاد درصد زن و شوهرا از ابراز نکردن علاقه شون به همه. واسه همینه این همه کسایی که دوستمون دارن و مثل پروانه دورمون میگردن رو نمیبینیم، ولی همیشه به یاد کسی هستیم که عشقمون رو زیر پا گذاشته، تحقیرمون کرده و طردمون کرده و رفته. واسه همینه به شهدای جنگمون درجه سپهبدی میدیم، ولی این همه جانباز جنگمون برای داشتن زندگی عادی، توجه و قدردانی رو ازمون گدایی میکنن. واسه همینه من احساس میکنم رفیقمو بعد از اینکه رفته آمریکا بیشتر دوست دارم و بیشتر دلم براش تنگ میشه در مقایسه با وقتی که ایران بود و بیخ گوشم. واسه همینه ما به نداشته هامون بیشتر از داشته هامون توجه میکنیم. واسه همینه رویاها و آرزوهامون بیشتر از ثروتهامون برامون ارزش داره. واسه همینه کسی که مریض میشه یا میمره عزیزتر میشه.

به پیر به پیغمبر به خدایی که میپرستیم، این مرده ای که الآن سنگشو به سینه میزنیم، همون زنده ایه که دیروز برای یه توجه و دوستت دارم شنیدن اشکشو در میاوردیم. به خدا اونی که رفته آمریکا، همونیه که وقتی ایران بود از شدت بی کسی داشت افسردگی میگرفت و ما توی خواب ناز غفلت بودیم. به خدا اینی که الآن مریضه و روی تخت بیمارستان، اننتظار مرگو میکشه، همونیه که وقتی سالم بود هزار بار به خاطر حرفای ما دلش گرفت و گریه کرد و ما عین خیالمون هم نبود. به خدا این وبلاگها رو همون کسایی مینویسن که دور و برمونن و منتظر توجهمون هستن. به خدا این شهیدا همون جانبازا و دور و بری های دیروزمونن که آدم هم حسابشون نمیکردیم. به بزرگی خدا، خدا نشونه هاشو از غیب و توی عالم خواب و وحی و معجزه نمیفرسته؛ میذاره جلوی چشامون تا ببینیمشون. ما برای همدیگه نشونه و معجزه ایم. به خدا لایک کردن استاتوسهای همدیگه توی فیسبوک یا توی وبلاگهای همدیگه، یک هزارم دوست داشتنِ همدیگه توی دنیای واقعی اثر نداره. وقتی یکی مُرد هیچ فایده ای نداره خوبیشو بگیم. وقتی زنده بود چند بار خوبیشو جلوی روش گفتیم و ازش تشکر کردیم؟ جنازه یه نفر رو بوسه بارون کنیم چه فایده ای داره؟ وقتی زنده بود، چند بار بوسیدیمش؟

همیشه برام سواله که چرا ما با چیزایی که دور و برمون حاضرن و جلوی چشمامونن، کمتر از چیزایی که غایبن و دیگه نیستن حال میکنیم؟ توی غیبت و حاضر نبودن چه خصلتی نهفته است که توی حاضر بودن نیست آخه؟

تُف به ما جماعت غایب پرست حاضر کُش. لعنت به ما مردم مُرده پرست زنده کُش. 

همین!