الخیر فیما وقع...

دیشب گوشیم رو دزدیدن.

خیلی دوسش داشتم. نه به خاطر خود گوشی. به خاطر شماره هایی که توش save کرده بودم. آهنگا و سخنرانیهایی که گلچین کرده بودم. چیزایی که توش ذخیره کرده بودم و مهمتر از همه، خاطره هایی که باهاش داشتم.

شاید این اتفاق، به خاطر نفرینی بود که دیشب کردم. برای یه نفری که برام عزیز هم بود، بد خواستم. همین بد به خودم برگشت. البته شاید هم این حرف خیلی مسخره به نظر بیاد و اصلن هیچ ربطی به اون موضوع نداشته باشه. ولی امروز صبح که بیدار شدم، از ته دلم براش آرزوی خوبی و شادی و موفقیت کردم. آرزو کردم همیشه توی خوشیها و لذتهای زندگیش غرق باشه. نه به خاطر اینکه دیگه بلایی سرم نیاد. به خاطر اینکه همیشه یادم باشه حتی اگه یه ثانیه هم با یه نفر خوش بودم، به خاطر همون یه ثانیه و به حرمت اون حس قشنگی که بهم داده و به حرمت دوستی و دوست داشتن، هیچ وقت براش بد نخوام و همه بدیهایی که بهم کرده، به حرمت لحظه های خوب با هم بودنمون، ببخشم و بیخیال بشم.

از اون دزدا هم به نوبه خودم گذشتم.

از همه کسایی که تا به حال نبخشیده بودم، گذشتم. از هیچ کس هیچ کینه ای به دل ندارم و امیدوارم همه کسایی که رنجوندمشون، از من بگذرن...