بفم اینو!!

همون پیامبری که این همه سنگش رو به سینه میزنی، میومدن جلوش پاهاشون رو دراز میکردن میگفتن ناخنهامون رو بگیر و اون بزرگوار بدون این که خنده از لباش بره، ناخنهاشون رو میگرفت. همون پیامبری که ادعات میشه دوسش داری، هر روز یه زن یهودی سرش خاکروبه میریخت، یه روز که نریخت سراغ اون زن رو گرفت و وقتی فهمید اون زن مریضه رفت به عیادتش. همون امام حسنی که خودت رو شیعه اش میدونی، توی رهگذر بهش نا سزا گفتن، هیچی نگفت. آخر سر گفت اگه غذا نداری بیا من سیرت کنم، اگه خونه نداری بهت پناه بدم. اگه پول نداری بهت کمک کنم. همون امام حسینی که ادعای عاشق بودنت بهش گوش فلک رو کر کرده، میگه مراجعه مردم به شما نعمته، از نعمت خدا شاد باشید و رویگردان نشید.

غرور واسه چی گرفتتت؟ لباست عوض شده؟ هیات رفتی؟ عزاداری کردی؟ بیست روز توی آشپز خونه هیئت پخت و پز کردی؟ گریه کردی واسه امام حسین؟ حالا همه مردم اخ شدن؟ فقط تو و دو سه نفر اطرافیانت ملکوتی شدین؟

جمع کن این دکون بازار رو برادر من، خواهر من. اون پیامبری که من میشناسم و دینی که آورده و امامایی که من میشناسم، ترازوشون با میزان من و تو فرق داره. یه دفعه میبینی همین غرور و کینه ای که تموم دلت رو پر کرده، همه اون کارای به اصطلاح خوبت رو میسوزونه دود میکنه میبره هوا. 

سیاست کینه و دکاً دکا و غرور کجای دینت اومده؟ اینا رو بذار کنار و هیچ کدوم از اون کارایی که فکر میکنی خوبن رو انجام نده، به همون پیامبر قسم بخدا بیشتر نزدیک میشی. غرور آفت ایمانه. هر وقت فکر کردی خیلی خوب شدی و بقیه مردم اِخ شدن، بدون داری با سر سقوط میکنی. بفهم اینو !

بعضی وقتا به کسایی که ایمان آوردن و رفتن توی کار دین و مذهب، باید یاد آوری کرد که خدا یکی دیگه است. نه اونا!