میبرم زنده بگورش سازم...

می روم خسته و افسرده و زار

سوی منزلــگه ویرانه ی خویش

به خدا مــــی برم از شهر شما

 دل شوریده و دیـوانه ی خویش

می برم تا که در آن نقـــــــطه ی دور

شستشــــــــویش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه ی عشق

زین همه خواهــــــــــش بیجا و تباه

می برم تا ز تو دورش ســـــــــازم

از تو ای جلوه ی امــــــیـــد محال

می برم زنده بگورش ســـــــــازم

 تا از این پس نکند یاد وصــــــــال

ناله میلرزد، می رقصد اشـــــــک

آه بگذار که بگــــــــــــــــــریزم من

از تو ای چشمه ی جوشان گناه

شاید آن به که بپـــــــــرهیزم من

بخدا غنچه ی شــــــــــــادی بودم

دست عشق آمد و از شاخم چید

شعله ی آه شــــدم صد افسوس

 که لبم باز بر آن لب نرســـــــــید

عاقبت بند ســــــــــفر پایم بست

می روم خـــنده به لب خونین دل

می روم از دل من دســـــــت بدار

ای امیـــــد عبــــــث بی حاصـــل*

---

فروغ فرخزاد