استقبال از دلجویی

یه وقتایی که از یه چیزی ناراحت میشم و عصبانی، مواظبم رفتارم جوری نباشه و یا حرفی نزنم که کسایی که دوستم دارن و من براشون مهمم، حتی جرأت نکنن ازم بپرسن چمه. خب گناه دارن بنده خداها. اونا چه تقصیری دارن؟ دل نگرون میشن خب. اگه انقد بد بشم که حتی جرأت سوال پرسیدن هم نداشته باشن، خب خدا رو خوش نمیاد. جنبه ی ناراحت شدنم رو سعی کردم بالا ببرم. قبلنا اینجوری نبودم البته. ولی الآن حتی توی اوج ناراحتی و عصبانیت، از هر دلجویی از هر کسی که باشه، با آغوش باز استقبال میکنم. لذت میبرم که کسایی هستن که با ناراحتیم ناراحت میشن. و یا حد اقل نشون میدن که ناراحتن. ته دلم به همین چیزا گرم میشه. سعی میکنم دیگرون رو از دلجویی و حسی که بهم دارن پشیمون نکنم با بد خلقیا و بد اخلاقیام.