عشق و گناه

تا به حال به معنی این شعر دقت کردید:

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

گِل آدم بسرشتــــند و به پیمانه زدند

یعنی ملائکه اومدن درِ میخونه رو زدند و یه کم شراب گرفتند و خاک آدم رو با شراب قاطی کردن و گِل آدم رو ساختند و آدم از اون گِل به وجود اومد. یعنی خاک رو با آب قاطی نکردن که گِل من و تو رو بسازن؛ بلکه با شراب قاطی کردن. با شرابی که سمبُل عشقه و  بیشتر، سمبل گناه. این یعنی آدم هیچ وقت نمیتونه از این دو عنصر زندگی دور باشه. یعنی نمیشه دنیایی به وجود آورد که بدون عشق و بدون گناه باشه. یعنی اصلاً ذات من و شما با عشق و گناه تعریف میشه. یعنی از همون اول خلقت ما با عشق و گناه طراحی شده. توسط خود خدا اینجور طراحی شده. آدم ابوالبشر که خود خدا رو از نزدیک دیده بود  ()، نتونست گناه نکنه و گناه کرد  (هر چند در نهایت هم به واسطه عشق، عنصر دیگه ی جدایی ناپذیر خلقت، مورد مغفرت خدا واقع شد.)

ما به صد خرمن پندار ز ره چون نرویم؟

چون ره آدم خاکی به یکی دانه زدند.

اون که آدم ابوالبشر بود، با یه دونه گندم به گناه افتاد. آخه چطور ممکنه ما که خرمن خرمن وسوسه توی راهمون هست به گناه نیفتیم؟ چطور میتونیم ادعای عصمت و بی گناهی بکنیم وقتی گِلمون توسط ملائکه - که پاکترین موجودات هستی ان- با گناه سرشته شده؟

پدرم روضــــه رضوان به دو گندم بفروخت

نا خلف باشم اگر من به جویی نفروشم

همین!!*

---

* چیزایی که نوشتم، الهام گرفته از صحبتهای دکتر سروشه راجع به جامعه آرمانی از دید حافظ. به همتون توصیه میکنم صحبتهای ایشون رو تهیه کنید و گوش بدین. مخصوصا این سخنرانیشون رو  حتما گوش بدین. ضرر نمیکنین. امتحان کنید حتما. من این سخنرانیشون رو اینجا آپلود کردم. میتونید از اینجا گوش بدین و یا ذخیره کنین.

*برای اینکه سوء تفاهم پیش نیاد، توضیحاتی که در جواب کامنت دوستان نوشتم بخونید. منظور تأیید گناه نیست. منظور دسته بندی گناهانه به درجه اهمیت و بزرگیه که دارن. منظور اهمیت دادن به گناهان بزرگتره.