زندگی همینیه که هست....

حالت طبیعی آدم ناراحتی و غم و غصه و دل نگرونی و تنهایی نیست. به خدا این حالتها،هر چند هم که بیشتر ثانیه ها و لحظه های زندگی آدم رو تشکیل میده،غیر طبیعیه و نباید به عنوان یه چیز طبیعی بهش نیگا کرد. هر ناراحتی و غم و غصه ای،ناشی از یه مشکل غیر طبیعیه که ذهن آدم رو مشغول کرده. آدم باید بگرده و دلیل هر ناراحتی و بی حوصلگیش رو پیدا کنه و با تموم وجود سعی کنه بر طرفش کنه.حتی شاید لازم باشه آدم مجبور باشه کلی روانشناسی و روانکاوی کنه. پول خرج کنه و یا هر کار لازم دیگه ای. به خدا این حالتا افتخار نداره. آدم باید همیشه شاد و پر انرژی باشه. اگه جهان آخرتی باشه و خدا بخواد دهنمون رو سرویس کنه، به خاطر تک تک ثانیه هایی که شاد و پر انرژی نبودیم پدرمون رو در میاره. اگه شاد و پر انرژی نباشیم، غیر طبیعیه و بدی ما اینه که فکر میکنیم افسردگی و ناراحتی،جزء جدا نشدنی زندگی ماست و هیچ کاری نمیشه براش کرد و یا حتی بعضیهامون از این حالتها و عکس العمل مردم نسبت به افسردگی و ناراحتیمون لذت میبریم . یه لذت پنهان که از هر چیز دیگه ای خطرناکتره. پاشیم یه تکونی به زندگیمون بدیم. به خدا شرم داره کسی بیشتر از چند روز متوالی حالش بد باشه و نتونه کاری برای خودش کنه و حالش رو بهتر کنه. خجالت داره. دلیل ناتوانی و بدبختی و بیچارگیه. پاشیم چند تا کار لذت بخش برای هر روزمون مشخص کنیم و خودمون رو موظف کنیم حتما انجامشون بدیم. سعی کنیم طعم لذت و خوشحالی رو هر روز بچشیم. استانداردهای زندگیمون رو بالا ببریم و سطح نشاط زندگیمون رو بهبود ببخشیم. به خداوندی خدا اینا شعار نیست. آدمایی که حتی نمیخوان زحمت این کارا رو به خودشون بدن، برای این که ذهنشون رو آروم کنن و تنبلی و افسردگی خودشون رو توجیح کنن همون اول بدون اینکه یه ذره به درستی این حرفا فک کنن میگن اینا همه شعاره و من رو متهم میکنن نفسم از جای گرم بلتند میشه و حتما چند تا از این کتابای روانشناسی خوندم که دارم این حرفا رو میزنم. مختارن هر جور میخوان فک کنن. ولی به خدا ماها حیفیم. زندگیمون حیفه. نباید توی خیال و وهم و تصور خودمون زندگی کنیم. زندگیمون،چه سخت چه راحت همینیه که هست. واقعیت همینیه که هست. تو رو خدا ترجیح ندیم دروغهای زندگی و فکر و تصورات و رویاهای خیالیمون آروممون کنه. ترجیح بدیم با واقعیتهای زندگیون زندگی کنیم،هر چند که آزارمون بده و اذیتمون بکنه. از خیال و وهم و افسردگی و تنهایی بیایم بیرون. هیچ کس هیچ کس هیچ کس توی این دنیای ظالم، دلش به حال ما نمیسوزه. حتی خود خدا. خودمون باید فکری برای زندگی خودمون بکنیم و از پیله ای که دور خودمون کشیدیم و داریم ازش لذت میبریم بیایم بیرون. باید جمع کنیم این بساط رو و این بازیای بچه گونه رو. لذت ندونستن و افسردگی و تنهایی، هیچ وقت آدم رو برای همیشه آروم نگه نمیداره. از افسردگیهامون لذت نبریم...