منجی

نمیدونم این چه مرضیه که ما مسلمونا، همیشه دنبال یه منجی و یه قهرمان میگردیم بیاد همه مشکلاتمون رو بر طرف کنه. یه قدرت ما وراء بشری بیاد و تاوان همه کم کاریهای مارو بده. انگار از ۲۴ ساعت شبانه روز ۲۵ ساعتش رو توی توهم به سر میبریم. همیشه منتظریم یه شاهزاده ای سوار بر اسب سفیدش بیاد و با بوسه اعجاز انگیزش بیدارمون کنه و از اون به بعد همه چیز خوب و خوش و خرم بشه.

همیشه دنبال یه مسیر میانبُریم تا از کار اصلی که باید بکنیم فرار کنیم و زودتر به هدفمون برسیم. همیشه به جای خوند کل قرآن ، میخوایم با سه تا قل هو الله خوندن قال قضیه رو بکنیم. به جای روزه گرفتن تمام ماه میخوایم فقط سه روز رو روزه بگیریم و منت روزه یه ماه رو سر خدا بذاریم. حتی انقدر بی شرم شدیم که یه حدیث میسازیم که خواب مومن هم عبادته. بعدش هم به جای عبادت کردن ، میگیریم میخوابیم. انقدر این چیزا رو کردن توی گوشمون که دیگه معیارهای واقعی پیشرفت چه معنوی و چه دنیایی رو نمیشناسیم. هر کی این آیه رو بخونه مث اینه که فلان کار رو هزار بار انجام داده. هر کی ۱۰۰۰ بار بگه فلان مث اینه که هزار تا کار خوب انجام داده. آخه اینا چه معیاراییه؟ چرا معیارهای کارای خوب و بدمون رو انقد پیچیده کردن برامون؟ آخه چرا ما اینجوری ایم؟

خدایا کسی اگه وجود داره که میخوای در آینده بفرستیش، جون هر کی دوس داری فعلا نفرستش. ما مسلمونا همینجوریش تنبل و تن پرور هستیم. همین جوریش از وظیفه های اجتماعی خودمون فرار میکنیم و منتظریم یکی دیگه بیاد و کارمون رو تکمیل کنه. همینجوریش برای توجیه تنبلیا و لش بازیها و کم کاریهامون هزار تا توجیه و حدیث و آیه و روایت ساختیم. چه برسه به اینکه یکی رو هم بفرستی بیاد منجیمون بشه. اون موقع دیگه تو رو هم بنده نیستیم. جون هر کی دوس داری به جای فرستادن منجی شعور اجتماعی و مسئولیت پذیری بفرست برامون. به جای فرستادن  منجی ،کاری کن یه فرهنگ دُرُس حسابی داشته باشیم. کاری کن بفهیم اول و آخرش، این خود ماییم که باید برای خودمون کاری کنیم. نه یه کس دیگه ای از جای دیگه ای. به جون خودت ثوابش هم بیشتره...