تسویف

نمیدونم چرا مرض نا تمام گذاشتن کارها رو دارم. کلی توی ذهنم کار هست که هنوز، تمومشون نکردم. گوشه ذهنمو الکی اشغال کردن. هزار بار به خودم قول دادم کارهای نا تمومم رو تموم کنم از شرشون خلاص بشم. یا حد اقل تصمیم بگیرم که از ذهنم بندازمشون دور. ولی هی نمیشه. نمیدونم چرا انقدر امروز و فردا میکنم. کاری رو که میدونم باید انجامش بدم رو هم به تاخیر میندازم.الان یه سه سالی میشه میخوام شروع کنم زبان خوندنم رو ادامه بدم. یه چند سالی میشه میخوام رژیم سلامتی بگیرم. یه چند سالی میشه میخوام ورزش کردن رو شروع کنم. و و و ...

بعضی وقتا دوست دارم خودم رو تنبیه کنم. ولی همین تنبیه کردن رو هم هی به تاخیر میندازم. اینجوری اگه پیش برم، هیچ وقت به هیچ جایی نمیرسم. همیشه سرگردون و معلق باقی میمونم.

توی درس معارف دبیرستانمون یه حدیث از پیامبر نوشته بود: "بیشتر فریاد اهل دوزخ از تسویفه" . 

تسویف یعنی به تاخیر انداختن. به تاخیر انداختن توبه، به تاخیر انداختن کارها...

میترسم از روزی که دیگه چه بخوام و چه نخوام؛ فرصتی برای انجامشون نباشه...