بی پناهی

بی پناهی بد احساسیه. شاید آدم اگه بزرگترین دردا رو هم داشته باشه، ولی حس کنه آدمایی هستن که باهاش همدردی میکنن، راحت تر بتونه دردش رو تحمل کنه. ولی آدمی که غم کوچیکی داره بدون هیچ همدردی که بدونه تو مواقع لزوم میتونه بهش تکیه کنه، خیلی سخته که بتونه این دوره رو به سلامت بگذرونه. اگه کسی باشه، که تو توی ذهنت به عنوان ذخیره و تکیه گاه در نظر داشته باشیش، حتی شاید تو دنیای واقعی، هیچ موقعیتی پیش نیاد که مجبور باشی دردت رو بهش بگی و بهش تکیه کنی، ولی همونی که میدونی هر وقت بخوای، هست، بهت آرامش میده. یه لذت عجیبی بهت میده که هیچ وقت دوست نداری از دستش بدی...هیچ وقت.

بعضی وقتا هم هست که عزیزانمون، از قصد کاری میکنن که برای مدت کوتاهی، حس کنیم نمیتونیم بهشون اعتماد کنیم. از قصد موقتا این حس رو بهمون القا میکنن که پشتمون نیستن و هوامون رو ندارن.  این کار رو میکنن تا ما قدر بودنشون رو بیشتر بدونیم. بعد یه مدت هم دوباره میشن همون تکیه گاه همیشگی. خدا کنه این حس بی پناهی که من الآن دارم، همینجوری باشه.