نفس

تو که باشی، بس است....مگر من، جز نفس چه میخواهم؟

دلم واسه تو تنگ میشه همش...با اینکه یه دنیا ازت دلخورم.....دلت واسه من تنگ میشه یه روز....به جون دوتامون قسم میخورم.

سبز میپوشی تمام لوت جنگل میشود.....عاقبت جغرافیا را هم تو عاشق میکنی!

من خسته ام از حرفهای فیلسوفانه.....لطفن صدایم کن فقط "دیوانه! دیوانه!"

درشهر من این نیست راه و رسم دلداری....باید بفهمم تا چدی دوستم داری.....هر کس نگاهت کرد چشمش را در آوردم....شد قصه آغا محمد خان قاجاری.....آسوده باش از این قفس بیرون نخواهم رفت....حتی اگر در را به رویم باز بگذاری...

مثل بیماری که بالاجبار خوابش میبرد....مرد اگر عاشق شود دشوار خوابش میبرد..."دوستت دارم" که آمد بر زبان خوابم گرفت...متهم اغلب پس از اقرار خوابش میبرد...

همین که میزنی اش مثل بید میلرزم....کلید کنتور برق است یا که لبخند است؟....هزار خسرو و بیژن فدای چشمانت....بکش! حلال! مگر خونبهای ما چند است؟...

دستهای تو، حق من است....بیا و حقم را کف دستم بگذار....

بازی بشکن و بالا بنداز را خوب بلدی....دل من و شانه هایت را....

چشمم سر کوچه بی ثمر میگردد.....بیچاره دلم که در به در میگردد....کُشتی تو مرا و منتظر میمانم....قاتل به محل قتل بر میگردد...

کنار قلب تو مثل یه مَردم، رو به خوشبختی...تو احساسی بهم میدیشبیه غیرت تختی....

من تو را دیدم و آرام به خاک افتادم....من از آن روز که در بند توام آزادم...

عشق یک شیشه انگور کنار افتاده است....که اگر کهنه شود مست ترت خواهد کرد....جرم من خواستن دختر ارباب ده است....مادر! این جرم شبی بی پسرت خواهد کرد...

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را.....او که هرگز نتوان یافت همانندش را....قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت...مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را...

لحظه تشییع من از دور بویت میرسید....تا دو ساعت بعد مرگم همچنان جان داشتم....

یک به یک با مژه هایت دل من مشفول است....میله های قفسم را نشمارم، چه کنم؟...

دل بار گران است، ببَر! مال تو باشد!...

بسته راه نفسم، بغض دلم شعله ور است....چون یتیمی که به او فحش پدر داده کسی....