خیلی دیر...

نمیدونم چرا توی زندگیم، به همه چی دیر میرسم. انگار کلن همیشه از حوادث روزگار یه قدم عقب ترم. وقتی شروع به انجام کاری میکنم میبینم اگه اون کارو مدتها قبل انجام داده بودم خیلی بهتر بود و الآن دیگه نمیتونم یه لذت واقعی از انجام اون کار ببرم. خیلی از فکرایی که به سرم میزنه، باید ده سال پیش به سرم میزد نه الآن. انگاری همیشه توی یه دنیایی از بیخبری اسیر بودم و وقتی به خودم میام، میبینم دیر شده. چقدر هم دیر شده. همیشه از اینکه وقت انجام کاری گذشته، حسرت خوردم. تازه میخوام شروع به انجام کارهایی کنم که خیلی وقته زمان مناسبشون گذشته. همیشه همینطور بوده. تاریخ های انقضای حوادث زندگیم، گم شدن.  شاید حتی به دنیا اومدنم هم دیر بوده.
 ولی از یه چیز مطمئنم. اگه به همین منوال ادامه پیدا کنه، مُردنم تنها چیزیه که نه تنها بهش دیر نمیرسم، بلکه خیلی زود بهش میرسم.