خودمون

ما معلمای خوبی هستیم برای دیگرون.
وقت نصیحت کردن و ایده دادن به دیگرون زبونمون بازه، ولی همون نصیحتا و ایده ها رو برای خودمون به کار نمیگیریم. برای حل مشکل بقیه ذهن فعالی داریم، ولی وقتی نوبت به خودمون و مشکل خودمون میرسه عقلمونو میزاریم زیر پامون و کاملن احساسی عمل میکنیم.
آدمای دو شخصیتی ای هستیم و همیشه بین این دو تا شخصیت گیج و مبهوتیم.
 کاش به حرفایی که بهشون اعتقاد داشتیم عمل میکردیم. کاش نسخه هایی که واسه دیگرون میپیچیدیم خودمون هم استفاده میکردیم. کاش میفهمیدیم اولین کسی که توی این دنیا به کمک احتیاج داره خودمونیم نه بقیه. کاش به حرفای خودمون گوش میدادیم.