بی پروایی

یه مدته به این نتیجه رسیدم که حس بی پروایی، حس بدی نیست.

آدمی که بی پرواست، هیچ وقت اجازه نمیده حقی ازش ضایع بشه. هیچ وقت هیچ حرفی روی دلش نمیمونه. هیچ وقت هیچ احساسی توی قلبش زنده به گور نمیشه. هیچ وقت هیچ حس پشیمونی از نگفتنِ یه حرف یا انجام ندادنِ یه واکنش، سراغش نمیاد. هیچ وقت حس بد و تلخ "ایکاش" رو تجربه نمیکنه. هیچ وقت به خاطر ضعف از رو در رو گفتن، به پشت سر حرف زدن رو نمیاره. هیچ وقت مدیون دل و احساس و خواسته هاش نمیشه.هیچ وقت به خاطر سکوتها و ملاحظاتی که از روی ترس کرده، خودش رو لعنت نمیکنه. هیچ وقت کلی کار انجام نداده و یه عالمه حرف نزده گوشه ذهنش نمیمونه و به گور نمیبردشون.

آزادتره. رهاتره و پای نتیجه همه بی پرواییهاش هم واستاده...