عجب رسمیه، رسم زمونه...

دو ساله دیگه نمیتونم سالروز تولدت رو تبریک بگم بهت رو در رو. نه تنها من نمیتونم، بلکه هیچ کس دیگه ای هم نمیتونه.

این روزا جای خالی محبت و یک روییت رو بیشتر حس میکنم. فقط اینو بدون، نه تنها من، بلکه هیچ کس توی خونواده هیچ وقت امکان نداره فراموشت کنه. افرادی مثل تو زشتی و کثیفی این دنیا رو از یادم میبردن. یادم مینداختن که انسان هنوز هم میتونه خلیفه خدا باشه روی زمین. یادم مینداختن مرام و جوونمردی هنوز هم لابلای چرک و کثافت این دنیا پیدا میشه. یادم مینداختن بعضی آدما گر چه در ظاهر مثل بقیه آدمان، ولی در باطن واقعن یه فرشته ان. کسایی که منو میشناسن میدونن که وقتی بودی هم همین احساسات رو در موردت داشتم و هنوز هم دارم و تا آخر عمرم هم خواهم داشت.

جای ما رو هم خالی کن توی جشن تولد بهشتی ات عزیزم...