باز هم دلتنگی...

دلتنگ آغوشی شدم که دیگر هیچ وقت نمیتوانم حسش کنم.

دلتنگ کسی که واژه ی "نمیتوانم" را در نگاهش زیاد دیدم. ولی در زبانش هرگز.

دلتنگ کسی که یک "درست میشود" اش تمام نگرانیهای دنیای کودکیم را از بین میبرد.

دلتنگ کسی که همنشین همیشه ی درد بود، ولی همیشه میخواست دردهایم را بکاهد.

دلتنگ کسی که فاصله بین اخم و لبخندش نگاه پشیمانم بود.

دلتنگ کسی که در همین روزها، حتی زبان روزه و پشت خیس از عرقش، از تلاش بازش نمیداشت.

دلتنگ کسی که هر روز زودتر از خورشید از خانه میرفت و دیرتر از او به خانه بر میگشت.

دلتنگ کسی که برای آرامش من لباس کارگری میپوشید و همین لباس میشد باعث خجالت من.

دلتنگ کسی که قهرمان دوران کودکیم بود، و تا آخر عمرش قهرمان ماند، حتی در بستر بیماری.

دلتنگ کسی که دوست داشت روزهای ماه رمضان شش سال پیش را دریابد، ولی ...

دلتنگ کسی که میشد لحظه های با او بودنم، طولانی تر باشد؛ ولی خیلی زود از دستم رفت...

دلتنگت پدر...