حال خوب...

یه مدّتیه توی هر وبلاگی (که وبلاگ خود من هم جزء شونه) میری، غم و غصه و نا امیدی توش موج میزنه. همه دِپ شدن رفته پی کارش. خودم از همه بدتر.

دیروز یه فکری با خودم کردم. دیدم چه برای مشکلات غصّه بخوری چه نخوری، میگذرن. زود هم میگذرن. پس چرا این همه براش غم و غصّه بخوریم و داغون کنیم خودمون رو؟ گناه داریم خب. همه مون یادمونه مشکلاتی رو که فک میکردیم از پا درِمون میاره. ولی همه شون گذشتن و ما از پا در نیومدیم که هیچ، شاید الآن حتی به سختی اون اتفاقات رو یادمون هم بیاد. زمانایی فک میکردیم دیگه این مشکل تحمّل نا پذیره. دیگه هیچ جوری نمیشه تحمّلش کرد. ولی همه شون رو تحمّل کردیم و آب از آب تکون نخورد. شاید در کوتاه مدّت بهمون خیلی سخت گذشت. ولی بلاخره تموم شد و الآن که الآنه شاید یک هزارم اون حس بدی که اون موقع داشتیم رو نداریم. تموم شد رفت پی کارش. از واقعیت تلخ و جانکاه، به خاطره تبدیل شد. خوبیش به اینه که تموم میشه. میدونم زندگی سخت میشه بعضی وقتا، میدونم به آدم خیلی فشار میاد، میدونم آدما بعضی وقتا آرزو میکنن زنده نباشن و این همه درد و رنج رو تحمّل نکنن. ولی این رو هم میدونم که نا امیدی و داشتن حسّ بد و افتادن توی یه چرخه منفی معیوب که هیچ راه نجاتی ازش نیست، هیچ چی رو بهتر نمیکنه. هر اتّفاقی قراره بیفته، با این حسّ نا امیدی و دپ بودن، چندین برابر بدتر میشه. از این چرخه های منفی باید خیلی ترسید. هی اتّفاقات حال آدم رو بدتر میکنه و چون حال آدم بدتر میشه برای بهتر شدن حالش انگیزه کمتری پیدا میکنه و به خاطر اینکه تلاشش کمتر میشه، هی اتّفاقات بدتر بیشتری براش میفته و هی بهبود کمتری حاصل میشه.

تازه خیلی از مسائلی که نگرانشون میشیم، هیچ وقت توی زندگیمون اتفاق نمیفتن. بیشتر دل نگرونیهای ما هیچ وقت به حقیقت نمیپیوندن. فقط در حد همون نگرانی باقی میمونن. یعنی نگرانی بیخودی هستن. خب چرا زودتر از موقعی که اتفاق بیفتن، نگران و ناراحتشون بشیم؟ هر وقت اتفاق افتادن، یه خاکی میریزیم توی سرمون دیگه. چرا زودتر بریم استقبال اتفاقی که هنوز نیفتاده؟

دیگه گفتن از ما بود. من خودم تصمیم گرفتم حالم رو از اینی که هست بدتر نکنم و منتظر اتفاقای خوب زندگیم باشم. حد اقل منتظر اتفاقای بد نباشم و به استقبالشون نرم.

خدا بزرگه. اگه واقعا اعتقاد داشته باشی که از رگ گردنت بهت نزدیکتره، همین الآن که داری این نوشته رو میخونی حسّش میکنی و مطمئن میشی که بی توجه یه جایی توی این دنیای کثیف رها نشدی و یکی هست که داره میبیندت.حتی اگه مذهبی هم نیستی، سعی کن یه جوری یه تفکّری شبیه به این رو برای خودت داشته باشی.

حسّ رها شدگی و نا امیدی بد حسّیه. خیلی بد. به خودمون رحم کنیم و خودمون رو از این حس بد بکشیم بیرون.

یادمون باشه، "نا امیدی بزرگترین گناه عالمه"*...

---

* امام علی