بیگانه

در ابتدای زندانی شدنم، چیزی که بر من بسیار ناگوار می آمد، این بود که افکاری مانند افکار یک انسان آزاد داشتم. مثلا آرزو می کردم کنار ساحل باشم و به طرف دریا پیش بروم. صدای اولین امواج را زیر کف پایم، داخل شدن بدنم را در آب، آسودگی و استراحتی را که در آن می یافتم پیش خود مجسم می کردم؛ و ناگهان حس میکردم که چقدر دیوارهای زندانم به هم نزدیک است. اما این حالت چند ماه بیشتر دوام نداشت. پس از آن جز افکار یک زندانی را نداشتم. منتظر گردش روزانه ای می ماندم که در حیاط انجام می دادم یا به انتظار ملاقات وکیلم می نشستم.

غالباً فکر می کردم که اگر مجبورم می کردند در تنه درخت خشکی زندگانی کنم، و در آن مکان هیچ مشغولیتی جز نگاه کردن به کل آسمان بالای سرم نداشته باشم، آن وقت هم کم کم عادت می کردم. آنجا هم به انتظار گذشتن پرندگان و یا به انتظار ملاقات ابرها وقت خود را می گذراندم.

این یکی از عقاید مادرم بود و آن را غالباً تکرار می کرد که انسان بالاخره به همه چیز عادت می کند.

مردی که فقط یک روز زندگی کرده باشد،میتواند بی هیچ رنجی صد سال در زندان بماند. چون آنقدر خاطره خواهد داشت که کسل نشود.

---

کتاب غریبه - آلبر کامو - ترجمه جلال آل احمد