آرمان

امروز یه نگاهی دور و برم انداختم. به داشته هام فکر کردم. و به چیزایی که یه روزایی آرمانم بود. داشته هام رو با آرمانهام مقایسه کردم. دیدم خیلی جاها چه راحت و زود از آرمانهام دست کشیدم و عقب نشینی کردم. خیلی جاها برای به دست آوردن چیزایی که میخواستم تلاش کافی نکردم. چیزهایی که حتی فکر کردن بهشون به من انرژی میداد، کم کم از ذهنم پاک شدن و من به جای نگاه به دور دستها، به این چیزای دم دستی و بی اهمیت دلخوش کردم و راضی شدم. آرمانهایی که برام از همه چیز مهم تر بود رو دارم فراموش میکنم کم کم...

اگه واقعا چیزی هست که ارزش آرمان شدن رو داره، چرا باید فراموش بشه؟ چرا براش نجنگیم؟ چرا زندگیمون رو برای رسیدن به اون آرمان صرف نکنیم؟ چرا تنبلی کنیم و اجازه بدیم روزمرگی چشمامون رو به روی آرمانهای با ارزشمون ببنده؟ چرا هر چند وقت یه بار، لیست آرمانهامون رو مرور نکنیم و مورد محاسبه قرارشون ندیم؟ چرا هر از چند گاهی، خودمون رو محاکمه نکنیم؟ سخته، ولی لازمه...