کیسه بٌکس

دوست کسیه که بعضی وقتا بشه کیسه بُکس رفیقش. اون مشتهایی رو که رفیقش باید به خاطر نادونیها، بی لیاقتیها، بی توجهی ها و ندونم کاریهای خودش به خودش بزنه، بخوره و تحمل کنه تا عصبانیت رفیقش کم بشه. بعدش خیلی آروم بگه "زدی،دستت طلا. ولی هی! بدون اونی که باید مشت میخورد و کتک میخورد و فحش میخورد، خودت بودی رفیق. من خوردم تا حالت موقتاً یه کم بهتر بشه. ولی تا خودت رو نزنی و به فحش نکشی، حالت خوب خوب نمیشه...بروخدا رو شکر کن یکی هست که بعضی وقتا بتونی بهش مشتی بزنی و آروم بشی. ولی هر کیسه بکسی هم یه طاقتی داره دادا!" 

آتش به دو دست خویش در خرمن خویش 

من خود زده ام، که را کنم دشمن خویش؟