اسیری...

        

تلویزیون...

ماهواره...

رادیو....

ضبط ماشین...

تلفن...

موبایل...

اس ام اس...

ایمیل...

وایبر...

فیس بوک...

لاین...

واتز آپ...

تلگرام...

یاهو مسنجر...

جی تاک...

بی تاک...

مای چت...

وی چت...

تانگو...

ما آدمها برای پر کردن تنهایمون، چقدر چیزهای توهم زا اختراع کردیم. نرم افزارها و وسایلی که -به قول یکی از دوستان- فقط توهم نزدیکی و صمیمیت برای آدم به همراه دارن و روز به روز، آدمها رو از اجتماعی بودن و رابطه های واقعی داشتن با دوستانشون، دور میکنن. ساعتها کنار هم میشینیم، بدون اینکه نگاهی توی چشمای هم بکنیم. هر روز با کلی آدم چت میکنیم و نوشته هاشونو لایک میکنیم، بدون اینکه حتی بشناسیمشون. بدون اینکه برامون مهم باشن یا براشون مهم باشیم. زندگیهامون خلاصه شده توی صفحه موبایل، تبلت، مانیتور و تلویزیون.

شبکه های اجتماعی؛ تنها چیزی که یادمون نمیدن، اجتماعی بودنه. دنیایی که ما نوکر و برده تکنولوژیهامون هستیم. از پشت همه این نرم افزارها، کاملن آدمهای مقبول و دوست داشتنی ای به نظر میایم. ولی توی دنیای واقعی نمیتونیم با یه دوست ارتباط بر قرار کنیم یا نمیخوایم. اگه توی گروهها فعالتر باشیم حس بهتری بهمون دست میده و اگه فعال نباشیم، مورد انتقاد همه قرار میگیریم.  همینجوری از این گروه به اون گروه فوروارد میکنیم و ساعتها وقت گرانبهای خودمونو میزاریم پای اینترنت سر چیزهای بی ارزش و معمولی و روزمره. داریم به روزمرگی تکنولوژیکی و لودگی و مسخره بازیهای مجازی عادت میکنیم. به بی حاصلی. به تلف کردن وقتهامون.

وقتی بین مردم هستیم بیشتر احساس تنهایی میکنیم تا وقتی سرمون توی این نرم افزارهای لعنتیه. ما داریم منزوی میشیم. دیگه وقتی به چشمای همدیگه نگاه میکنیم، مجذوب نمیشیم. یه زندگی رباتی...یادمون رفته چجوری خودمون و عزیزانمون رو بدون این نرم افزار ها و وسایل و بازیها سر گرم کنیم. تلفن هامون هر روز هوشمند تر میشن و خودمون احمق تر. با ارزشترین چیز زندگیمون که همون وقتمون باشه، داره روز به روز از دستمون بیشتر میره و ما روز به روز غافل تر میشیم.

یه عالمه خوشحالی و لذت توی دنیای واقعی منتظر ما هستن و ما با خیره شدن به این دستگاههای لعنتی همه شونو از دست میدیم. معتاد شدیم به این نوع زندگی. به جای اینکه به مردم عشق بدیم، لایک میدیم!

به شنیده شدن و مورد تعریف قرار گرفتن دوستای مجازیمون عادت کردیم و نمیتونیم بیخیالش بشیم. شاید دنبال جبران کمبودهای زندگیمون میگردیم.

ما واقعن زندگی نمیکنیم، اسیری میکشیم. برده داری در دنیای مدرن...

---

خسته ام از این همه راههای ارتباط مجازی...دلم یه کلبه میخواد، وسط یه جنگل، که هیچ موبایلی آنتن نده. نه اینترنتی باشه و نه تلویزیون و نه رادیو...
یه کلیپ دیدم، از اون کلیپ توی این نوشته استفاده کردم...