غزه

من مسلمونم. احساس همدردی هم سرم میشه. سنگدل هم نیستم. ولی...

حتمن این چند وقته دستا و سرها و پاهای بریده شده و زخم و زیلی مردم غزه رو دیدین. حتمن دلتون هم کلی ریش ریش شده و غصه خوردین. خب، منم غصه خوردم. ولی به یه نکته دقت کنید.

ایران ما هشت سال تموم با عراق در حال جنگ بود. شیمیایی زدن به برادرهای ما توی جبهه. به زنهای ما توی خوزستان تجاوز کردن. روزها و شبها، تهران عزیزمون رو با موشک هدف قرار دادن. کی صداش دراومد؟ مردم غزه کجا بودن؟ مردم فلسطین و سوریه کجا بودن؟ مسلمونای دنیا کجا بودن اون موقع؟ اصلن یه چیزی. مگه جنگ دو طرفه نیست؟ مگه همین غزه ای ها اگه توانشو داشتن یه یهودی رو زنده میذاشتن اونجا؟ خب قانون جنگ همینه دیگه. مظلوم کیه الان؟ اونی که قدرتش کمتره؟ خب اگه قدرتشو داشت و میزد یهودیا رو له و لورده میکرد، مظلوم یهودیا میشدن؟ یعنی فقط قدرت کمتره که مظلومیت میاره؟ اصلن یه چیز دیگه. خب مگه فلسطینیا زمیناشونو خودشون نفروختن؟ مگه پولشو نگرفتن؟ خب مشکل چیه پس؟

من اعتقادی به تلافی کردن ندارم. فقط میگم آدم باید برای کسی بمیره که اون طرف حاضر باشه براش تب کنه. حتی بیشتر از این. آدم باید برای کسی تب کنه که طرفش حاضر باشه براش بمیره. زیاد جوگیر این هوچی گری ها و تبلیغات نشین. وقتی بمب و موشک به تهران و شهرهای بی دفاع ما ریخته میشد، هیچ کس هیچ کس هیچ کس به فکر ما نبود...