مشغول یا مسئول؟

بسیاری از ما یاد گرفتیم توی زندگی، بازی کنیم و مشغول باشیم. نه اینکه مسئول باشیم.

اگه قراره توی زندگیمون یه کاری بکنیم که لازمه، چرابازی در میاریم هی؟ مگه زندگی شوخی داره؟ چرا زندگی رو با زمین بازی و تفریح اشتباه میگیریم بعضی وقتا؟ چرا مسخره بازی هی؟

برای مسئله ای که مهمه، یه تصمیمی میگیریم. بعد هی وسطش دوباره سست میشیم . بحثای فلسفی میکنیم که اصلن این تصمیم درست بوده یا نه. هی تشکیک میکنیم. هی بازی در میاریم. نمیفهمیم که تصمیمی که توی شرایط عادی و نرمال و با لحاظ کردن همه ملاحظات و منطقها گرفتیم، مثل وحی منزله. مثل حکم دادگاهه. بعد از گرفتن اون تصمیم، نباید به هیچ وجه دوباره بهش شک و تردید وارد کرد. دیگه هی مسخره بازی و سوال و تشکیک و فلسفه بازی و اینا نداره که.

تا کی میخوایم مشغول کنیم خودمون رو به این مسخره بازیا و مسئول نباشیم؟