حس غریب و آشنا

یه حسی توی وجود آدم شکل میگیره گاهی. یه حسی که منشأش از دیگرونه، ولی شاید آدمای دیگه نتونن بفهمن و حتی به رسمیت هم شاید نشناسنش. یعنی نتونی به کسی بگی اش. چون احتمالن ممکنه با بی توجهی، تمسخر، انتقاد و حتی توهین دیگرون مواجه بشی.
 هر چقد هم بخوای به دیگرون توضیحش بدی، محاله کسی بفهمه. انگار اصلن داری به یه زبون دیگه صحبت میکنی. هیچ کس حرفتو نمیفهمه، چه برسه به اینکه تأییدت کنه. اصلن بعضی وقتا شاید خجالت بکشی از گفتن اون حسها یا شاید با توجه به اطرافیانت، صحبت کردن درباره اون حس رو بی فایده بدونی. توی این لحظه ها خیلی احساس تنهایی میکنی.
 اینکه مجبوری تموم بار این حس عظیم و غول آسا رو بدون اینکه به کسی بگی، خودت تنهایی به دوش بکشی و حتی مجبور باشی یه لبخند مصنوعی بنشونی گوشه لبت به خاطر اینکه دیگرون بهت گیر ندن، یکی از سختترین کارای دنیاست.