بیشتر آدما برای شنیدن درد و دلت، ظرفیت محدودی دارن. ظرفیتشون که پر شد، خودت میفهمی که دیگه نباید از مشکلات و دردهات بهشون چیزی بگی. بعضیهاشون خودشون اونقد مشکل دارن که ظرفیت مشکل خودشون رو هم ندارن، بعضیهاشون هم نه اینکه نخوان بشنون. به خاطر اینکه طاقت دیدن درد و رنجهات رو ندارن، نمیخوان گوش شنوایی باشن برای شنیدن درد ها و مشکلاتت.

ولی تعداد معدودی آدم هستن دور و برمون که همیشه برای شنیدن هر درد و دل و مشکلی که برات پیش میاد ظرفیت دارن. همیشه علیرغم یه دنیا مشکلی که خودشون دارن، بی چشم داشت، همیشه آماده شنیدن و کمک کردن هستن. همیشه میتونی حساب کنی روشون. مطمئنی هیچ وقت خسته نمیشن ازت و از شنیدن درد و دلهای تکراریت. مطمئنی اگه یه درد و دلی رو هزار بار بهشون بگی، باز میشنون و کمکت میکنن. از گفتن دردها و مشکلاتت بهشون، احساس عذاب و سختی و ضعف نمیکنی.

این آدما جواهرن. خیلی خیلی ارزشمندن.