حال بد

حالِ بد رو نباید به رسمیت شناخت. نباید باهاش کنار اومد. باید حتمن در اولین فرصت یه فکری برای بهتر کردن حالِ بد کرد. حالِ بد، اگه فکری براش نشه، میشه یه قسمت جدانشدنی زندگی. بدتر از همه اینه که آدم به داشتن این حالِ بد عادت میکنه و دیگه شاید زیاد دردش هم نیاد. مثل کسی که یه مریضی عفونی داره و درد هم نداره. مریضی کم کم همه وجودش رو میگیره تا از پا درش بیاره، بدون اینکه فرد حتی متوجه بشه روز به روز داره به مرگ خودش نزدیک و نزدیکتر میشه. مثل اون قورباغه ای که میندازنش توی آب و آب رو کم کم گرم میکنن و قورباغه به این شرایط بد هی عادت میکنه و عادت میکنه تا پخته بشه.

یادمون باشه، حال بد ما برای دیگرونی که برامون خیلی عزیزن و براشون خیلی عزیزیم هم آزاردهنده است؛ حتی اگه برای خودمون دیگه زیاد آزار دهنده نباشه. بدتر از همه اینه که اطرافیانمون هم به حال بد ما عادت کنن و بی تفاوت بشن به حال بد ما. عادت کنن به دیدن ما توی اون حالِ بد...

امان از حال بد...

برای حالِ بدتون یه فکری بکنید. قبل از اینکه حال عادی زندگیتون بشه...