همراهی

ترک موتورش نشستم و داریم میریم سمت خونه. همینطور که داریم صحبت میکنیم، حرف روزای دبیرستان پیش میاد. بعد از مرور چند تا خاطره میگه: " تا حالا فکر کردی اون روزا دیگه نمیان، دیگه تغییری نمیکنن و تا ابد همینطور تو ذهنمون میمونن؟ چقدر الان یادآوری اون روزا شیرینه ولی همون موقع اصلا متوجه نبودیم." گفتم:" همین امروزم که باهمیم غنیمته، معلوم نیست تا کی ادامه داشته باشه."

از اون روز تقریبا هفت سال میگذره و اون روز رو همیشه با خودم مرور میکنم تا نکنه یه وقت قدر همین روزایی که توش هستیم رو ندونم.

حس داشتن یه دوست خوب قابل جایگزینی با چیز دیگه ای نیست. کاش هر کی داره قدرشو بدونه.

چند وقت پیش تصمیم گرفتیم این وبلاگو با هم داشته باشیم. اون شد سرباز، منم سفیر.